Lekarstwo na złamane serce




Kwarantanna. Za oknem piękny dzień. A ja mam ochotę na morderstwo. Morderstwo wyrafinowane choć „z przymrużeniem oka”. Wybieram książkę Alka Rogozińskiego „Miłość ci nic nie wybaczy”. Jest to już trzynasta (chyba nie pechowa) powieść księcia czarnej komedii. Autor wkracza ze swoimi bohaterami w świat polityki. W sposób komiczny przedstawia absurdy z nim związane. Brudne interesy, walka o głosy, przekupstwo to tylko tło do prawdziwej zbrodni. Ale zacznijmy od początku. Bohaterka książki, Karolina to młoda mężatka zakochana bezgranicznie w swoim mężu. Uważa go za idealnego mężczyznę. Niestety szybko się przekona, ze ideałów nie ma w tym zepsutym świecie. Razem ze swoimi przyjaciółkami przyłapuje go na zdradzie. To nie koniec kłopotów. Mąż jest podejrzany o morderstwo. Co zrobi Karolina? Czy pomoże cudzołożnikowi? Czy zdobędzie dowody niewinności? Więcej treści nie zdradzę. Uwierzcie mi. Będzie się działo i to dużo.
Autor w swojej kolejnej książce nadal wykazuje się dużą pomysłowością, doskonale konstruuje fabułę i postaci. Intryga kryminalna i humor są wyważone, a zakończenie bardzo zaskakuje. Powieść można zaliczyć do tych łatwych i przyjemnych. Takich na jeden wieczór. Ma niestety jedną wadę. Akcja długo się rozkręca. Dopiero od setnej strony nabiera przyzwoitego tempa.
Komedia kryminalna to specyficzny gatunek. Na pewno nie sięgną po nią pesymiści, czytelnicy bez poczucia humoru. Na taką książkę trzeba mieć odpowiedni nastrój. W powieści Rogozińskiego jest wszystko, co potrzeba; wyjątkowy styl, absurdalne historie, w jakie uwikłani są bohaterowie, cięty język i … nieboszczyk w szafie. Cóż, tylko czytać i śmiać się.
Ewa
Alek Rogoziński, Miłość ci nic nie wybaczy, Warszawa 2020

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wierzmy wierszom

Obraz
  Co trzeba? Na to pytanie polska poezja daje znakomitą odpowiedź: „Trzeba z żywymi naprzód iść”. Ona sama ma z tym postulatem Adama Asnyka pewien kłopot, bo dawne echa, szczególnie romantyczne, wabią w przeszłość jak świtezianki. Jednak ważniejsza jest obecność autorów, którzy zwracają uwagę nadążaniem za literacką rzeczywistością, byciem w ruchu, trzymaniem ręki na pulsie świata. Jednym z takich poetów jest Jacek Maria Hohensee. Jego utwory z tomiku Piasek czyta się tak, jakby informacja w biogramie na końcu książki „urodzony w 1943” była błędem, chochlikiem drukarskim. Piasek opublikowała warszawska Fundacja Duży Format, więc biogram skupia się na informacjach o wartości ogólnopolskiej (że twórca to ceniony pisarz i malarz, autor scenariuszy do spektakli i filmów, a także scenografii dla Teatru Telewizji i innych programów TVP), natomiast pomija szczególny związek artysty z Płockiem. I to związek podwójny: Jacek Maria Hohensee od kilku dekad regularnie robi s...
Czytaj więcej

Gdzie jest ta ulica, gdzie jest ten dom?

Obraz
Dawno, dawno temu, kiedy nie było jeszcze ulicy Kościuszki, pracownicy zatrudnieni w głównym budynku Książnicy Płockiej pracowaliby… na peryferiach? Umówmy się, że obecny układ urbanistyczny ścisłego centrum Płocka jest efektem regulacji pruskiej z pocz. XIX w. Większość ulic (Tumska, Stary Rynek, Sienkiewicza, Kolegialna, Bielska) pojawia się dopiero na planie miasta z 1803 r., wykonanym przez budowniczego pruskiego Schmida. I nikt tego nie zmieni. Natomiast książka Gryszpanowicza znakomicie pokazuje, co – na przestrzeni dziejów - mogą zrobić ludzie mając do dyspozycji  władzę,  śrubokręt i nieme tabliczki gotowe na każdą nazwę. Nie, nawet nie muszą mieć wiedzy toponomastycznej, o rozsądku nie wspominając.  Najłatwiej zmieniać ulice i pomniki. Nowe osiedla nie dorobiły się swojej historii, choć już są spory, na przykład o rondo na Podolszycach Południe. Rada Osiedla chciała nazwać je Rondem Uśmiechu, zostało jednak Rondem Żołnierzy Wyklętych. Natomiast warto prz...
Czytaj więcej

Wody (S)krwią płynące

Obraz
„Cudze chwalicie, swojego nie znacie”. Przysłowie tyleż oklepane, co prawdziwe. Niedawno ukazała się książka o Skrwie prawobrzeżnej, autorstwa Arkadiusza Kozaneckiego, wielkiego pasjonata turystyki rowerowej, spływów kajakowych, na co dzień nauczyciela WF-u.   Jest to gawęda o zasilającej Wisłę rzece, którą płocczanie mają w zasięgu ręki, oparta o źródła historyczne i – co najważniejsze – rozmowy z mieszkańcami nadrzecznych miejscowości. Autor pisze o Skrwie prawobrzeżnej, ilustrując teksty fotografiami (zdjęcia obiektów na rzece wykonano z kajaka), jak i fragmentami map (współczesnych i historycznych). Według legendy nazwa rzeki pochodzi od wód skrwawionych w czasie bitwy między żądnym sławy cześnikiem Miecławem, a wojskami Kazimierza Odnowiciela. Bitwa rozpoczęła się w Winiarach koło Płocka, a zakończyła w Parzeniu nad rzeką, nazwaną później Skrwą. Wartki nurt od dawna był   wykorzystywany np. przez budowę młynów wodnych. Autor jest zafascynowany tym, jak woda mea...
Czytaj więcej