Broniewski wiecznie żywy, antologia poetycko-malarska

 


Płockie Stowarzyszenie Twórców Kultury ma zaciągnięty, rzec można, poważny kulturowy kredyt – od czterech dekad miejscem jego artystycznych spotkań jest dom rodzinny najważniejszego poety Ziemi Mazowieckiej. Ten dług jest honorowo spłacany, zarówno stałą obecnością Broniewskiego w twórczości (styl, tematy, emocje), jak i okazjonalnymi projektami specjalnymi. Jednym z takich projektów – ku któremu okazję i finansową możliwość dał płocki Rok Broniewskiego – jest antologia, której nieco górnolotny tytuł nie przysłania sprawy prostej i prozaicznej: Broniewski nieustannie inspiruje, pozostaje twórczym punktem odniesienia.

Największym atutem antologii jest jej multimedialny, literacko-plastyczny wymiar, potwierdzający po pierwsze artystyczną rozmaitość wśród członków PSTK-u, a po drugie ponadgatunkową siłę przebicia poezji i osobowości Broniewskiego, która na malarzy oddziałuje równie silnie, co na poetów. Wśród reprodukcji obrazów (szata graficzna książki budzi uznanie głęboko nasyconymi barwami) znajdziemy i typowe płockie czy mazowieckie pejzaże, i próby spojrzenia na postać poety, i frapujące mikroujęcia, w których indywidualna wrażliwość zrasta się z elementami przyrody (Broniewski jako mistyk krajobrazu byłby wielce kontent).

Podobne bogactwo stylów i tropów znajdziemy w wierszach, zdecydowanie nie „hołdowniczych”, lecz wchodzących z poetyką, motywami twórczości i życiorysem Broniewskiego w interesujące dialogi. Otwierając antologię, nie wchodzimy, broń Boże, do żadnego Muzeum Poety, wkraczamy w samo życie – Broniewskie i Po-Broniewskie, intensywnie obecne – sześć dekad po śmierci poety – w płockich kulturowych genach.

Maciej

Broniewski wiecznie żywy. Płock 2022


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Gdzie jest ta ulica, gdzie jest ten dom?

Obraz
Dawno, dawno temu, kiedy nie było jeszcze ulicy Kościuszki, pracownicy zatrudnieni w głównym budynku Książnicy Płockiej pracowaliby… na peryferiach? Umówmy się, że obecny układ urbanistyczny ścisłego centrum Płocka jest efektem regulacji pruskiej z pocz. XIX w. Większość ulic (Tumska, Stary Rynek, Sienkiewicza, Kolegialna, Bielska) pojawia się dopiero na planie miasta z 1803 r., wykonanym przez budowniczego pruskiego Schmida. I nikt tego nie zmieni. Natomiast książka Gryszpanowicza znakomicie pokazuje, co – na przestrzeni dziejów - mogą zrobić ludzie mając do dyspozycji  władzę,  śrubokręt i nieme tabliczki gotowe na każdą nazwę. Nie, nawet nie muszą mieć wiedzy toponomastycznej, o rozsądku nie wspominając.  Najłatwiej zmieniać ulice i pomniki. Nowe osiedla nie dorobiły się swojej historii, choć już są spory, na przykład o rondo na Podolszycach Południe. Rada Osiedla chciała nazwać je Rondem Uśmiechu, zostało jednak Rondem Żołnierzy Wyklętych. Natomiast warto przejrzeć losy st
Czytaj więcej

Wody (S)krwią płynące

Obraz
„Cudze chwalicie, swojego nie znacie”. Przysłowie tyleż oklepane, co prawdziwe. Niedawno ukazała się książka o Skrwie prawobrzeżnej, autorstwa Arkadiusza Kozaneckiego, wielkiego pasjonata turystyki rowerowej, spływów kajakowych, na co dzień nauczyciela WF-u.   Jest to gawęda o zasilającej Wisłę rzece, którą płocczanie mają w zasięgu ręki, oparta o źródła historyczne i – co najważniejsze – rozmowy z mieszkańcami nadrzecznych miejscowości. Autor pisze o Skrwie prawobrzeżnej, ilustrując teksty fotografiami (zdjęcia obiektów na rzece wykonano z kajaka), jak i fragmentami map (współczesnych i historycznych). Według legendy nazwa rzeki pochodzi od wód skrwawionych w czasie bitwy między żądnym sławy cześnikiem Miecławem, a wojskami Kazimierza Odnowiciela. Bitwa rozpoczęła się w Winiarach koło Płocka, a zakończyła w Parzeniu nad rzeką, nazwaną później Skrwą. Wartki nurt od dawna był   wykorzystywany np. przez budowę młynów wodnych. Autor jest zafascynowany tym, jak woda meandrującej
Czytaj więcej

Ewangelicy z płockiej guberni

Obraz
  Wydawnictwo Książnica Płocka jakiś czas temu wzbogaciło się o książkę dr Krzysztofa Kłodawskiego Ewangelicy na terenie województwa/guberni płockiej w latach 1815-1914. Sam autor to znany i ceniony od przeszło 20 lat badacz społeczności ewangelickiej regionu płockiego. Jego nowa książka to w zasadzie zbiór różnych fragmentów wcześniejszych artykułów, jakie ukazywały się nie tylko w płockich czasopismach. Już w 2015 r. złożyły się one na pracę doktorską Kłodawskiego, którą Książnica Płocka teraz prezentuje w książkowym wydaniu. Specjalny, stricte naukowy charakter opracowania sprawia, że jest ono dedykowane w pierwszym rzędzie osobom zapoznanym z metodologią badań historycznych. Przypadkowy czytelnik będzie miał kłopot w spostrzeżeniu wszystkich, mniej lub bardziej ukrytych, walorów książki. Znudzą go być może tabele i ogrom zawartych w nich statystyk. Zniechęci chłodny styl autora. Tymczasem z punktu widzenia monografii historycznej poddanej rygorom naukowym doktoratu wymienione
Czytaj więcej