Papuga nie daje za wygraną



Sarkofag to kolejny tom Serii z Papugą. Zuza Lewandowska wciąż jest numerem jeden. Ostrowski inwestuje w tę postać, słusznie uznając, że jej silna osobowość może ciągnąć całą serię. Poznajemy coraz to nowe zwyczaje ekscentrycznej prawniczki. „Zuza po wyjściu Wiśniewskiej długo jeszcze siedziała w fotelu i paliła extra mocne, co jakiś czas popijając je koniakiem [najczęściej stockiem]. Zebrało jej się na filozoficzne rozmyślania o życiu. Im więcej alkoholu absorbował jej organizm, tym głębsze były to przemyślenia.” Alkoholowe sesje zdarzają się Zuzie coraz częściej, zapija stres, szczęście (okazja do świętowania jest szczególna, zapewniam),a często pije bez okazji w towarzystwie złośliwej papugi i cierpliwego psa Borysa. Zołza jest bezczelna, jej ataki na władzę ludową ostre jak żyletki Polsilver, które wciąż kradnie gach współlokatorki Zuzy (patologia!). W końcu ten prostak Mariański postanawia ją zastrzelić.
Oczywiście papuga przechytrza aparatczyków i kapitana Mariańskiego, bo jest symbolem wszelkich sposobów ośmieszania komunistów, tak jak Mariański - tępego milicjanta.
Akcja dzieje się w latach 70. w Płocku. Intryga jest zajmująca, dwuwątkowa. Pierwszy z wątków dotyczy zamieszanego, właśnie, w co?, kuzyna Lewandowskiej i sięga czasów wojennych, drugi jest, zważywszy na świat przedstawiony, całkowicie współczesny. Zuza krokiem szeryfa rozbija bank, po drodze rozwiązując dwie drobne sprawy. Jedna jest groteskowym pokłosiem dożynek w Płocku w 1976 roku i wymaga wezwania na świadka Edwarda Gierka.
Książkę świetnie się czyta, jest chyba najlepszą z trzech dotychczasowych powieści o Zuzie. Ostrowski docenia swoich bohaterów, zarówno głównych, jak i epizodycznych. Nowa postać Pawlakowej  i przyjaciele jej męża, nawet sąsiadka Borkowska otrzymali należne im miejsce i przymioty. To postaci, które dużo przeszły żałosne w swym kłamstwie i podlizywaniu się Zuzie, słowem pełna galeria grzeszków i dziwactw. Tu i ówdzie poprzetykana, jak rodzynkami, tajniakami w płaszczach i kapeluszach.
W dodatku ubecy snują się po płockich ulicach. Aż się prosi, aby im towarzyszyć…

Milena

Jacek Ostrowski: Sarkofag, Warszawa 2019

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Gdzie jest ta ulica, gdzie jest ten dom?

Obraz
Dawno, dawno temu, kiedy nie było jeszcze ulicy Kościuszki, pracownicy zatrudnieni w głównym budynku Książnicy Płockiej pracowaliby… na peryferiach? Umówmy się, że obecny układ urbanistyczny ścisłego centrum Płocka jest efektem regulacji pruskiej z pocz. XIX w. Większość ulic (Tumska, Stary Rynek, Sienkiewicza, Kolegialna, Bielska) pojawia się dopiero na planie miasta z 1803 r., wykonanym przez budowniczego pruskiego Schmida. I nikt tego nie zmieni. Natomiast książka Gryszpanowicza znakomicie pokazuje, co – na przestrzeni dziejów - mogą zrobić ludzie mając do dyspozycji  władzę,  śrubokręt i nieme tabliczki gotowe na każdą nazwę. Nie, nawet nie muszą mieć wiedzy toponomastycznej, o rozsądku nie wspominając.  Najłatwiej zmieniać ulice i pomniki. Nowe osiedla nie dorobiły się swojej historii, choć już są spory, na przykład o rondo na Podolszycach Południe. Rada Osiedla chciała nazwać je Rondem Uśmiechu, zostało jednak Rondem Żołnierzy Wyklętych. Natomiast warto przejrzeć losy st
Czytaj więcej

Wody (S)krwią płynące

Obraz
„Cudze chwalicie, swojego nie znacie”. Przysłowie tyleż oklepane, co prawdziwe. Niedawno ukazała się książka o Skrwie prawobrzeżnej, autorstwa Arkadiusza Kozaneckiego, wielkiego pasjonata turystyki rowerowej, spływów kajakowych, na co dzień nauczyciela WF-u.   Jest to gawęda o zasilającej Wisłę rzece, którą płocczanie mają w zasięgu ręki, oparta o źródła historyczne i – co najważniejsze – rozmowy z mieszkańcami nadrzecznych miejscowości. Autor pisze o Skrwie prawobrzeżnej, ilustrując teksty fotografiami (zdjęcia obiektów na rzece wykonano z kajaka), jak i fragmentami map (współczesnych i historycznych). Według legendy nazwa rzeki pochodzi od wód skrwawionych w czasie bitwy między żądnym sławy cześnikiem Miecławem, a wojskami Kazimierza Odnowiciela. Bitwa rozpoczęła się w Winiarach koło Płocka, a zakończyła w Parzeniu nad rzeką, nazwaną później Skrwą. Wartki nurt od dawna był   wykorzystywany np. przez budowę młynów wodnych. Autor jest zafascynowany tym, jak woda meandrującej
Czytaj więcej

Ewangelicy z płockiej guberni

Obraz
  Wydawnictwo Książnica Płocka jakiś czas temu wzbogaciło się o książkę dr Krzysztofa Kłodawskiego Ewangelicy na terenie województwa/guberni płockiej w latach 1815-1914. Sam autor to znany i ceniony od przeszło 20 lat badacz społeczności ewangelickiej regionu płockiego. Jego nowa książka to w zasadzie zbiór różnych fragmentów wcześniejszych artykułów, jakie ukazywały się nie tylko w płockich czasopismach. Już w 2015 r. złożyły się one na pracę doktorską Kłodawskiego, którą Książnica Płocka teraz prezentuje w książkowym wydaniu. Specjalny, stricte naukowy charakter opracowania sprawia, że jest ono dedykowane w pierwszym rzędzie osobom zapoznanym z metodologią badań historycznych. Przypadkowy czytelnik będzie miał kłopot w spostrzeżeniu wszystkich, mniej lub bardziej ukrytych, walorów książki. Znudzą go być może tabele i ogrom zawartych w nich statystyk. Zniechęci chłodny styl autora. Tymczasem z punktu widzenia monografii historycznej poddanej rygorom naukowym doktoratu wymienione
Czytaj więcej