A właśnie że tak.

Dowcipna i wzruszająca, ciepła i ironiczna, kpiarska i sentymentalna, a nade wszystko krzepiąca - taka jest książka  Justyny Szymańskiej A właśnie że tak.

Fakt, że sięgnęłam po tę pozycję jest dowodem na to, jak ważne jest, by książka miała właściwą okładkę. W tym przypadku urzekło mnie motto z okładki: "Nigdy nie jest za późno, żeby zmienić swoje życie!"

Jest to bardzo sympatyczna powieść o czterech polskich kobietach, które różni w zasadzie wszystko. Wiek, stan cywilny, wykształcenie, życiowe cele, ale łączy je wspólne pragnienie spełnienia swoich marzeń i wiara, że nigdy na to nie jest za późno.

„Najgłówniejszą” bohaterką (nie wiedzieć dlaczego, może z tego względu, że jest moją imienniczką) wydaje mi się Jolka, więc od niej zacznę.

To córka Aliny, pracuje z Klarą, a przyjaźni się z córką Ireny - Apolonią.

Jest to kobieta trzydziestoparoletnia, która wciąż mieszka z rodzicami. Od wielu lat przychodzi do pracy, której nie znosi i wciąż rozpamiętuje jedno zdarzenie, które nie pozwoliło jej spełnić życiowego marzenia. Czy jest skazana na przegrane życie? I jaki wpływ na to będą mieć oświadczyny Grzegorza oraz sfrustrowana, marząca o wnukach, matka Jolki?

Alina - matka Jolki jest przede wszystkim żoną i matką dorosłej córki. Wiele lat wcześniej poświęciła swoje marzenia na rzecz męża i córki. Jej zadaniem dnia codziennego jest sprzątanie, pranie, a przede wszystkim gotowanie zrzędliwemu mężowi, którego jedynym zajęciem jest przerzucanie kanałów sportowych w telewizji. Przyjaciółka Aliny - Edyta - próbuje wyrwać ją z tego kieratu, proponując wyjazd do Ciechocinka oraz zarabianie gotowaniem dla obcych ludzi, którzy docenią kunszt kucharki. Niespodziewanie los daje jej szansę. Czy Alina ją wykorzysta? Czy w tym wieku nadal można wygrać swoje marzenia?

Irena – wdowa od piętnastu lat. Przekonana o swojej starości i o tym, że nic ciekawego w życiu już jej nie spotka. Wiecznie martwiąca się tym, co powiedzą ludzie. Zdominowana przez nieliczącego się z nią syna. Jej dorosłe dzieci - Apolonia i Zbyszek - mają już swoje rodziny, swoje sprawy. Do matki przychodzą tylko na niedzielne obiady albo podrzucają, często bez zapowiedzi, wnuczęta, kiedy chcą wyjść. Gdy Irena zaczyna sympatyzować z Romanem, Zbyszek stara się jak może, by zapobiec kolejnym spotkaniom.  Czy kobieta w jej wieku wciąż ma szansę na miłość i szczęśliwe życie?

Klara - to najgorszy ze wszystkich przypadek. Rozwiedziona przed trzema laty wciąż nie może pogodzić się z odejściem męża. Nadal go kocha i w rozpaczy, użalając się nad sobą, próbuje go odzyskać. W tym celu udaje się nawet do wróżki. Ta wizyta spowoduje, że w jej życiu wkrótce na nowo wróci szczęście i miłość.

Justyna Szymańska wprowadza cztery główne bohaterki i przeplata ze sobą ich historie na kolejnych kartach książki. Z początku trochę można się zagubić w zapamiętaniu, kto jest kim, ale w sumie zabieg przeplatania wątków wyszedł całkiem interesująco.

A właśnie że tak to ciepła opowieść o marzeniach i o tym, że nigdy nie jest za późno na to, by odmienić swoje życie. Każda z bohaterek tkwi w układach, które nie dają im satysfakcji. Pewne sprzyjające okoliczności pozwalają im jednak przestać rozpamiętywać porażki i niepowodzenia, a zamiast tego zacząć dostrzegać szanse. Idealna dla kobiet, które być może chciałyby coś w swoim życiu zmienić, ale się boją lub nie wiedzą jak. Kreacje bohaterek, bardzo prawdziwe i życiowe pokazują, że można.

Polecam tę pozycję na właśnie rozpoczynające się lato. Każdej z nas przyda się trochę ciepła, motywacji i optymizmu, jakie biją z tej książki.

 A co powiedzą ludzie? Niech mówią, co chcą, to mało istotne.

                                                                                                                                                                                                                                                                  Jolczyk