Nakarmić kamień


 2016 rok okazał się pomyślny dla Bronki Nowickiej, która została laureatką Nagrody Nike za Nakarmić kamień. Książka ta stanowi zbiór krótkich opowiadań, które swą formą i treścią potrafią wstrząsnąć czytelnikiem. Autorka przedstawia w nich trudne tematy w prowokacyjny sposób, używając czasem nieprzyjemnych zwrotów, które uchodzą za niekulturalne. Jednak ich dosłowność podkreśla przekaz.
Tytuły poszczególnych opowiadań nie wskazują na morał z nich płynący. Autorka rozpoczyna historię, dając czytelnikom przedmiot codziennego użytku, aby opisać dzieje ludzkiego losu. Czasami dotyczą one zawiłych relacji międzyludzkich, międzypokoleniowych.
Choć motywem przewodnim jest uciekający czas, znajdziemy też elementy dzieciństwa i świata widzianego oczami dziecka, niełatwego świata. Jednak to, co wiąże wszystkie opowiadania, to trudy życia i przemijania. Autorka zwraca uwagę, że nośnikiem pamięci o osobach, które odeszły, są przedmioty codziennego użytku, które mają w sobie ich cząstkę
Do życia potrzebny jest nie tylko pokarm w jego dosłownym rozumieniu. Musimy karmić nasze zmysły, duszę, a tytułowy kamień, który przewija się w niektórych opowiadaniach, ma w tej kwestii znaczenie symboliczne.
Od początku do końca, książka "Nakarmić kamień" utrzymana jest w ponurym smutnym klimacie. W trakcie czytania, w głowie czytelnika pojawiają się obrazy w odcieniach szarości. Zdecydowanie jest to lektura przeznaczona do przeczytania w zaciszu. Trzeba odczytać to, co ukryte. Przesłanie nie jest nam dane w prostej postaci, musimy je wydobyć.
Choć nie jest to literatura z typu łatwych i przyjemnych, jednak niesie ze sobą wartości, nad którymi warto się zatrzymać w tym zabieganym świecie.

Joanna

Bronka Nowicka, Nakarmić kamień. 


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Gdzie jest ta ulica, gdzie jest ten dom?

Obraz
Dawno, dawno temu, kiedy nie było jeszcze ulicy Kościuszki, pracownicy zatrudnieni w głównym budynku Książnicy Płockiej pracowaliby… na peryferiach? Umówmy się, że obecny układ urbanistyczny ścisłego centrum Płocka jest efektem regulacji pruskiej z pocz. XIX w. Większość ulic (Tumska, Stary Rynek, Sienkiewicza, Kolegialna, Bielska) pojawia się dopiero na planie miasta z 1803 r., wykonanym przez budowniczego pruskiego Schmida. I nikt tego nie zmieni. Natomiast książka Gryszpanowicza znakomicie pokazuje, co – na przestrzeni dziejów - mogą zrobić ludzie mając do dyspozycji  władzę,  śrubokręt i nieme tabliczki gotowe na każdą nazwę. Nie, nawet nie muszą mieć wiedzy toponomastycznej, o rozsądku nie wspominając.  Najłatwiej zmieniać ulice i pomniki. Nowe osiedla nie dorobiły się swojej historii, choć już są spory, na przykład o rondo na Podolszycach Południe. Rada Osiedla chciała nazwać je Rondem Uśmiechu, zostało jednak Rondem Żołnierzy Wyklętych. Natomiast warto przejrzeć losy st
Czytaj więcej

Wody (S)krwią płynące

Obraz
„Cudze chwalicie, swojego nie znacie”. Przysłowie tyleż oklepane, co prawdziwe. Niedawno ukazała się książka o Skrwie prawobrzeżnej, autorstwa Arkadiusza Kozaneckiego, wielkiego pasjonata turystyki rowerowej, spływów kajakowych, na co dzień nauczyciela WF-u.   Jest to gawęda o zasilającej Wisłę rzece, którą płocczanie mają w zasięgu ręki, oparta o źródła historyczne i – co najważniejsze – rozmowy z mieszkańcami nadrzecznych miejscowości. Autor pisze o Skrwie prawobrzeżnej, ilustrując teksty fotografiami (zdjęcia obiektów na rzece wykonano z kajaka), jak i fragmentami map (współczesnych i historycznych). Według legendy nazwa rzeki pochodzi od wód skrwawionych w czasie bitwy między żądnym sławy cześnikiem Miecławem, a wojskami Kazimierza Odnowiciela. Bitwa rozpoczęła się w Winiarach koło Płocka, a zakończyła w Parzeniu nad rzeką, nazwaną później Skrwą. Wartki nurt od dawna był   wykorzystywany np. przez budowę młynów wodnych. Autor jest zafascynowany tym, jak woda meandrującej
Czytaj więcej

Ewangelicy z płockiej guberni

Obraz
  Wydawnictwo Książnica Płocka jakiś czas temu wzbogaciło się o książkę dr Krzysztofa Kłodawskiego Ewangelicy na terenie województwa/guberni płockiej w latach 1815-1914. Sam autor to znany i ceniony od przeszło 20 lat badacz społeczności ewangelickiej regionu płockiego. Jego nowa książka to w zasadzie zbiór różnych fragmentów wcześniejszych artykułów, jakie ukazywały się nie tylko w płockich czasopismach. Już w 2015 r. złożyły się one na pracę doktorską Kłodawskiego, którą Książnica Płocka teraz prezentuje w książkowym wydaniu. Specjalny, stricte naukowy charakter opracowania sprawia, że jest ono dedykowane w pierwszym rzędzie osobom zapoznanym z metodologią badań historycznych. Przypadkowy czytelnik będzie miał kłopot w spostrzeżeniu wszystkich, mniej lub bardziej ukrytych, walorów książki. Znudzą go być może tabele i ogrom zawartych w nich statystyk. Zniechęci chłodny styl autora. Tymczasem z punktu widzenia monografii historycznej poddanej rygorom naukowym doktoratu wymienione
Czytaj więcej