Opowieści zielone

Witold Koehler (1909-1988), urodzony na Wołyniu światowej sławy płocczanin. Leśnik, hilopatolog, entomolog i formikolog w książce „Opowieści zielone” (wyd. 1985)  wspomina swoje młode lata.
Dwa pierwsze rozdziały „Larwa” i „Poczwarka” poświęca młodości durnej i chmurnej spędzonej w Płocku. Razem z autorem odbędziemy podróż w przeszłość. Pospacerujemy ul. Kolegialną, która była wówczas najważniejszym deptakiem miasta, zajrzymy do teatru, przemierzymy cały przedwojenny Płock wzdłuż i wszerz. Odwiedzimy Borowiczki, Kostrogaj, Kępę Niemiecką. Jeśli wagary, to tylko w popłacińskim lasku. Wszystko okraszone humorem w duchu Kornela Makuszyńskiego. Sztubackie  wybryki wywołują uśmiech.
            W cz. 3 „Imago” Koehler opisuje swoją drogę do wymarzonego zawodu leśnika, którego wybór ojciec autora skwitował jednym zdaniem „ech miałby być niczym - niech będzie leśniczym”.
            Na kartach książki pojawia się wielu znanych i nieznanych płocczan. Może odnajdziemy w ich osobach swoich dziadków?
            Znakomita gawęda o tym, co minęło, o tym, co ukształtowało osobowość młodego człowieka. O małej ojczyźnie, która jest w nas niezależnie od tego, jak daleko  los nas zawiedzie. O tym, że warto marzyć. O tym, że zdobywanie wiedzy nie musi być męczące, a śmiech i żart nikomu nie szkodzą. Opowieść Witolda Koehlera zawiera uniwersalny przekaz, żeby  dostrzegać świat wokół nas, ten na wyciągnięcie ręki.

            Warto polecić także inne książki autora:

„Przyjaźnie nieludzkie” (wyd. 1987) – kilka niezwykle ciepłych opowieści o psach, kotach i innych żyjących wokół nas zwierzętach. „Zwierzęta czekają” (wyd. 1981) - prekursorska na polskim rynku książka  o prawach zwierząt, a także wiele innych tytułów dostępnych w naszych bibliotekach.
Więcej o autorze możemy przeczytać w publikacji Romany Krystyny Kuffel „Jagiellończyków biografie niepospolite” (Płock 2006)                                                                                                   

Sławka

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wierzmy wierszom

Obraz
  Co trzeba? Na to pytanie polska poezja daje znakomitą odpowiedź: „Trzeba z żywymi naprzód iść”. Ona sama ma z tym postulatem Adama Asnyka pewien kłopot, bo dawne echa, szczególnie romantyczne, wabią w przeszłość jak świtezianki. Jednak ważniejsza jest obecność autorów, którzy zwracają uwagę nadążaniem za literacką rzeczywistością, byciem w ruchu, trzymaniem ręki na pulsie świata. Jednym z takich poetów jest Jacek Maria Hohensee. Jego utwory z tomiku Piasek czyta się tak, jakby informacja w biogramie na końcu książki „urodzony w 1943” była błędem, chochlikiem drukarskim. Piasek opublikowała warszawska Fundacja Duży Format, więc biogram skupia się na informacjach o wartości ogólnopolskiej (że twórca to ceniony pisarz i malarz, autor scenariuszy do spektakli i filmów, a także scenografii dla Teatru Telewizji i innych programów TVP), natomiast pomija szczególny związek artysty z Płockiem. I to związek podwójny: Jacek Maria Hohensee od kilku dekad regularnie robi s...
Czytaj więcej

Gdzie jest ta ulica, gdzie jest ten dom?

Obraz
Dawno, dawno temu, kiedy nie było jeszcze ulicy Kościuszki, pracownicy zatrudnieni w głównym budynku Książnicy Płockiej pracowaliby… na peryferiach? Umówmy się, że obecny układ urbanistyczny ścisłego centrum Płocka jest efektem regulacji pruskiej z pocz. XIX w. Większość ulic (Tumska, Stary Rynek, Sienkiewicza, Kolegialna, Bielska) pojawia się dopiero na planie miasta z 1803 r., wykonanym przez budowniczego pruskiego Schmida. I nikt tego nie zmieni. Natomiast książka Gryszpanowicza znakomicie pokazuje, co – na przestrzeni dziejów - mogą zrobić ludzie mając do dyspozycji  władzę,  śrubokręt i nieme tabliczki gotowe na każdą nazwę. Nie, nawet nie muszą mieć wiedzy toponomastycznej, o rozsądku nie wspominając.  Najłatwiej zmieniać ulice i pomniki. Nowe osiedla nie dorobiły się swojej historii, choć już są spory, na przykład o rondo na Podolszycach Południe. Rada Osiedla chciała nazwać je Rondem Uśmiechu, zostało jednak Rondem Żołnierzy Wyklętych. Natomiast warto prz...
Czytaj więcej

Śmierć na bogato

Obraz
  Na spotkaniu autorskim Jacka Ostrowskiego w Książnicy Płockiej jedna z czytelniczek z pierwszych rzędów wyznała, że przeczytała najnowszą książkę autora w… cztery godziny. Czy to możliwe? Faktycznie mnóstwo w niej akcji, niewiele opisów, dużo złotych myśli, goryczy i mądrości. Jacek Ostrowski, który  w 10 książkach pisał o prawniczce Zuzie Lewandowskiej,  tym razem sięgnął po inną postać, ale znowu kobiecą. Agata o wielu twarzach i nazwiskach (jednym z nich jest Johnson) jest niezrównanym operatorem drona w amerykańskiej armii. Urodziła się w Płocku, ale wychowała w Stanach Zjednoczonych. Tym samym tradycyjnie, choć epizodycznie, pojawia się nasze miasto, a nawet sama podstarzała, choć nadal szybka i czujna Zuza Lewandowska. Agata, czarnowłosa przystojna kobieta, na wojnie w Syrii była torturowana i pozostały jej po tym paskudne blizny, nie tylko na twarzy. Jeśli używa maści, (jak znajdzie czas i ochotę), blizny rozjaśniają się i mniej bolą. ...
Czytaj więcej