Korzenie jutra

 


Barbara Tyszkiewicz to nowa gwiazda na płockim artystycznym firmamencie, w dodatku święcąca podwójnym światłem, bo jest równie kompetentną poetką, co i malarką. Przybyła z Ziemi Łódzkiej (Sieradz, Zduńska Wola), przywożąc ze sobą jako malarka – odrobinę brawury (symbolicznej, niefiguratywnej, ceniącej sobie nie tylko płótno, ale także jedwab czy porcelanę), zaś jako poetka – stylistyczną dojrzałość i warsztatową sprawność, ku którym droga wiodła przez 10 tomików wierszy wydanych w ciągu ostatnich 30 lat.

11. tomik jest zarazem pierwszą książką Barbary Tyszkiewicz wydaną w Płocku, zaś tytuł ładnie wprowadza nas w nietypową sytuację niejako nowego debiutu. „Korzenie” tych wierszy są niewątpliwie jeszcze nie płockie, sięgające wstecz pod względem treściowym, ale równie daleko w przeszłość, jeśli chodzi o formę. Natomiast „jutro” wcale nie ma nadejść, ono już tu rośnie, np. daje znaki wzięte z klawiatury komputera, kiedy trzeba określić status ontologiczny podmiotu lirycznego, a może nawet autora („wysłany na adres człowiek@ziemia.pl zalogowany kodem ludzkiej tożsamości”).

Ciekawym kontrapunktem dla eleganckiej, zwięzłej poetyki są ilustracje wykonane przez samą autorkę, w których – inaczej niż w wierszach – raczej unika się nazywania rzeczy po imieniu, pseudonimuje uczucia i przemyślenia czarno-białymi grafikami wyglądającymi jak wydruki z podświadomości. W ten sposób Barbara Tyszkiewicz piecze dwie pieczenie na jednym tomiku: śmiało mierzwi gładko przyczesane wiersze oraz daje sygnał, że bycie poetką to tylko połowa jej osobowości.

Maciej Woźniak

Barbara Tyszkiewicz - Korzenie jutra. 2022

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Gdzie jest ta ulica, gdzie jest ten dom?

Obraz
Dawno, dawno temu, kiedy nie było jeszcze ulicy Kościuszki, pracownicy zatrudnieni w głównym budynku Książnicy Płockiej pracowaliby… na peryferiach? Umówmy się, że obecny układ urbanistyczny ścisłego centrum Płocka jest efektem regulacji pruskiej z pocz. XIX w. Większość ulic (Tumska, Stary Rynek, Sienkiewicza, Kolegialna, Bielska) pojawia się dopiero na planie miasta z 1803 r., wykonanym przez budowniczego pruskiego Schmida. I nikt tego nie zmieni. Natomiast książka Gryszpanowicza znakomicie pokazuje, co – na przestrzeni dziejów - mogą zrobić ludzie mając do dyspozycji  władzę,  śrubokręt i nieme tabliczki gotowe na każdą nazwę. Nie, nawet nie muszą mieć wiedzy toponomastycznej, o rozsądku nie wspominając.  Najłatwiej zmieniać ulice i pomniki. Nowe osiedla nie dorobiły się swojej historii, choć już są spory, na przykład o rondo na Podolszycach Południe. Rada Osiedla chciała nazwać je Rondem Uśmiechu, zostało jednak Rondem Żołnierzy Wyklętych. Natomiast warto przejrzeć losy st
Czytaj więcej

Wody (S)krwią płynące

Obraz
„Cudze chwalicie, swojego nie znacie”. Przysłowie tyleż oklepane, co prawdziwe. Niedawno ukazała się książka o Skrwie prawobrzeżnej, autorstwa Arkadiusza Kozaneckiego, wielkiego pasjonata turystyki rowerowej, spływów kajakowych, na co dzień nauczyciela WF-u.   Jest to gawęda o zasilającej Wisłę rzece, którą płocczanie mają w zasięgu ręki, oparta o źródła historyczne i – co najważniejsze – rozmowy z mieszkańcami nadrzecznych miejscowości. Autor pisze o Skrwie prawobrzeżnej, ilustrując teksty fotografiami (zdjęcia obiektów na rzece wykonano z kajaka), jak i fragmentami map (współczesnych i historycznych). Według legendy nazwa rzeki pochodzi od wód skrwawionych w czasie bitwy między żądnym sławy cześnikiem Miecławem, a wojskami Kazimierza Odnowiciela. Bitwa rozpoczęła się w Winiarach koło Płocka, a zakończyła w Parzeniu nad rzeką, nazwaną później Skrwą. Wartki nurt od dawna był   wykorzystywany np. przez budowę młynów wodnych. Autor jest zafascynowany tym, jak woda meandrującej
Czytaj więcej

Ewangelicy z płockiej guberni

Obraz
  Wydawnictwo Książnica Płocka jakiś czas temu wzbogaciło się o książkę dr Krzysztofa Kłodawskiego Ewangelicy na terenie województwa/guberni płockiej w latach 1815-1914. Sam autor to znany i ceniony od przeszło 20 lat badacz społeczności ewangelickiej regionu płockiego. Jego nowa książka to w zasadzie zbiór różnych fragmentów wcześniejszych artykułów, jakie ukazywały się nie tylko w płockich czasopismach. Już w 2015 r. złożyły się one na pracę doktorską Kłodawskiego, którą Książnica Płocka teraz prezentuje w książkowym wydaniu. Specjalny, stricte naukowy charakter opracowania sprawia, że jest ono dedykowane w pierwszym rzędzie osobom zapoznanym z metodologią badań historycznych. Przypadkowy czytelnik będzie miał kłopot w spostrzeżeniu wszystkich, mniej lub bardziej ukrytych, walorów książki. Znudzą go być może tabele i ogrom zawartych w nich statystyk. Zniechęci chłodny styl autora. Tymczasem z punktu widzenia monografii historycznej poddanej rygorom naukowym doktoratu wymienione
Czytaj więcej