Czy to pies, czy to Bies?

 


„Dopóki żył, byłby zagrożeniem dla zbyt wielu ludzi.” Stanisław Stadnicki, 62-letni były oligarcha z brudnymi interesami za sobą i nieszczęśliwy ojciec. Bohater najnowszej książki Michała Śmielaka „Pomruk”. Aby zapomnieć o dotychczasowym życiu rzucił wszystko i wyruszył w Bieszczady. Nie on jeden. Przez dwa lata codziennie po biegu (utrzymywał ciało w dobrej formie) siadał i próbował się zabić. Nie potrafił nacisnąć spustu. Tchórz. W końcu znalazł na swojej ścieżce trupa i lawina ruszyła.

Na bieszczadzkich  połoninach nie ma światła, ani oddechu. Góry - symbol obiecanego raju, u Śmielaka stały się piekłem. Nie przypadkiem zapewne wiejski sklepik nosi miano „U Czarta”.  Społeczność Pomruku troskliwie skrywa tajemnicę, a obcy nie mają do niej dostępu. Kto złamie tabu zginie. Bies wokół wioski czuwa. W końcu i Stadnicki zaczyna wierzyć, że postać z legendy istnieje. Ale podejmuje wyzwanie i zaczyna walkę z bestią.

Autor na kartach swojej powieści stworzył przebogatą galerię osobowości. Większość z nich, niczym goście w „Weselu” Wyspiańskiego, pojawia się w domu Stadnickiego w określone dni tygodnia. Akcja powieści zamyka się w dziewięciu dniach. Policjant Waldek Jaroszek. Lokalnego glina, mający swoje za uszami. Zna przeszłość i prawdziwe nazwisko Stanisława. Barwna, dobrze napisana postać. Trzy kobiety, niczym trzy wiedźmy: autorka bestsellerów Maria Zagacz, która nigdy nie opuszcza swojego domu, stara Grochowa, przechowująca tajemnicę wsi i weterynarka Maria Kania, zwana Manią.

Każda z tych postaci intryguje, tak, jak i pozostali mieszkańcy Pomruku. Autorowi niewiele można zarzucić. Porusza się w wykreowanej przestrzeni znakomicie. Narracja powieści jest wartka, mroczna, pełna przemyśleń, a fabuła obfituje w nieoczekiwane zwroty akcji. Nie takiego zakończenia mógłbyś się spodziewać w tym pięknym thrillerze. Przeczytaj i obyś trafił w Bieszczady. To naprawdę dobra książka!

Milena

Michał Śmielak: Pomruk. 2022

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Gdzie jest ta ulica, gdzie jest ten dom?

Obraz
Dawno, dawno temu, kiedy nie było jeszcze ulicy Kościuszki, pracownicy zatrudnieni w głównym budynku Książnicy Płockiej pracowaliby… na peryferiach? Umówmy się, że obecny układ urbanistyczny ścisłego centrum Płocka jest efektem regulacji pruskiej z pocz. XIX w. Większość ulic (Tumska, Stary Rynek, Sienkiewicza, Kolegialna, Bielska) pojawia się dopiero na planie miasta z 1803 r., wykonanym przez budowniczego pruskiego Schmida. I nikt tego nie zmieni. Natomiast książka Gryszpanowicza znakomicie pokazuje, co – na przestrzeni dziejów - mogą zrobić ludzie mając do dyspozycji  władzę,  śrubokręt i nieme tabliczki gotowe na każdą nazwę. Nie, nawet nie muszą mieć wiedzy toponomastycznej, o rozsądku nie wspominając.  Najłatwiej zmieniać ulice i pomniki. Nowe osiedla nie dorobiły się swojej historii, choć już są spory, na przykład o rondo na Podolszycach Południe. Rada Osiedla chciała nazwać je Rondem Uśmiechu, zostało jednak Rondem Żołnierzy Wyklętych. Natomiast warto przejrzeć losy st
Czytaj więcej

Wody (S)krwią płynące

Obraz
„Cudze chwalicie, swojego nie znacie”. Przysłowie tyleż oklepane, co prawdziwe. Niedawno ukazała się książka o Skrwie prawobrzeżnej, autorstwa Arkadiusza Kozaneckiego, wielkiego pasjonata turystyki rowerowej, spływów kajakowych, na co dzień nauczyciela WF-u.   Jest to gawęda o zasilającej Wisłę rzece, którą płocczanie mają w zasięgu ręki, oparta o źródła historyczne i – co najważniejsze – rozmowy z mieszkańcami nadrzecznych miejscowości. Autor pisze o Skrwie prawobrzeżnej, ilustrując teksty fotografiami (zdjęcia obiektów na rzece wykonano z kajaka), jak i fragmentami map (współczesnych i historycznych). Według legendy nazwa rzeki pochodzi od wód skrwawionych w czasie bitwy między żądnym sławy cześnikiem Miecławem, a wojskami Kazimierza Odnowiciela. Bitwa rozpoczęła się w Winiarach koło Płocka, a zakończyła w Parzeniu nad rzeką, nazwaną później Skrwą. Wartki nurt od dawna był   wykorzystywany np. przez budowę młynów wodnych. Autor jest zafascynowany tym, jak woda meandrującej
Czytaj więcej

Ewangelicy z płockiej guberni

Obraz
  Wydawnictwo Książnica Płocka jakiś czas temu wzbogaciło się o książkę dr Krzysztofa Kłodawskiego Ewangelicy na terenie województwa/guberni płockiej w latach 1815-1914. Sam autor to znany i ceniony od przeszło 20 lat badacz społeczności ewangelickiej regionu płockiego. Jego nowa książka to w zasadzie zbiór różnych fragmentów wcześniejszych artykułów, jakie ukazywały się nie tylko w płockich czasopismach. Już w 2015 r. złożyły się one na pracę doktorską Kłodawskiego, którą Książnica Płocka teraz prezentuje w książkowym wydaniu. Specjalny, stricte naukowy charakter opracowania sprawia, że jest ono dedykowane w pierwszym rzędzie osobom zapoznanym z metodologią badań historycznych. Przypadkowy czytelnik będzie miał kłopot w spostrzeżeniu wszystkich, mniej lub bardziej ukrytych, walorów książki. Znudzą go być może tabele i ogrom zawartych w nich statystyk. Zniechęci chłodny styl autora. Tymczasem z punktu widzenia monografii historycznej poddanej rygorom naukowym doktoratu wymienione
Czytaj więcej