Czy to pies, czy to Bies?

 


„Dopóki żył, byłby zagrożeniem dla zbyt wielu ludzi.” Stanisław Stadnicki, 62-letni były oligarcha z brudnymi interesami za sobą i nieszczęśliwy ojciec. Bohater najnowszej książki Michała Śmielaka „Pomruk”. Aby zapomnieć o dotychczasowym życiu rzucił wszystko i wyruszył w Bieszczady. Nie on jeden. Przez dwa lata codziennie po biegu (utrzymywał ciało w dobrej formie) siadał i próbował się zabić. Nie potrafił nacisnąć spustu. Tchórz. W końcu znalazł na swojej ścieżce trupa i lawina ruszyła.

Na bieszczadzkich  połoninach nie ma światła, ani oddechu. Góry - symbol obiecanego raju, u Śmielaka stały się piekłem. Nie przypadkiem zapewne wiejski sklepik nosi miano „U Czarta”.  Społeczność Pomruku troskliwie skrywa tajemnicę, a obcy nie mają do niej dostępu. Kto złamie tabu zginie. Bies wokół wioski czuwa. W końcu i Stadnicki zaczyna wierzyć, że postać z legendy istnieje. Ale podejmuje wyzwanie i zaczyna walkę z bestią.

Autor na kartach swojej powieści stworzył przebogatą galerię osobowości. Większość z nich, niczym goście w „Weselu” Wyspiańskiego, pojawia się w domu Stadnickiego w określone dni tygodnia. Akcja powieści zamyka się w dziewięciu dniach. Policjant Waldek Jaroszek. Lokalnego glina, mający swoje za uszami. Zna przeszłość i prawdziwe nazwisko Stanisława. Barwna, dobrze napisana postać. Trzy kobiety, niczym trzy wiedźmy: autorka bestsellerów Maria Zagacz, która nigdy nie opuszcza swojego domu, stara Grochowa, przechowująca tajemnicę wsi i weterynarka Maria Kania, zwana Manią.

Każda z tych postaci intryguje, tak, jak i pozostali mieszkańcy Pomruku. Autorowi niewiele można zarzucić. Porusza się w wykreowanej przestrzeni znakomicie. Narracja powieści jest wartka, mroczna, pełna przemyśleń, a fabuła obfituje w nieoczekiwane zwroty akcji. Nie takiego zakończenia mógłbyś się spodziewać w tym pięknym thrillerze. Przeczytaj i obyś trafił w Bieszczady. To naprawdę dobra książka!

Milena

Michał Śmielak: Pomruk. 2022

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wierzmy wierszom

Obraz
  Co trzeba? Na to pytanie polska poezja daje znakomitą odpowiedź: „Trzeba z żywymi naprzód iść”. Ona sama ma z tym postulatem Adama Asnyka pewien kłopot, bo dawne echa, szczególnie romantyczne, wabią w przeszłość jak świtezianki. Jednak ważniejsza jest obecność autorów, którzy zwracają uwagę nadążaniem za literacką rzeczywistością, byciem w ruchu, trzymaniem ręki na pulsie świata. Jednym z takich poetów jest Jacek Maria Hohensee. Jego utwory z tomiku Piasek czyta się tak, jakby informacja w biogramie na końcu książki „urodzony w 1943” była błędem, chochlikiem drukarskim. Piasek opublikowała warszawska Fundacja Duży Format, więc biogram skupia się na informacjach o wartości ogólnopolskiej (że twórca to ceniony pisarz i malarz, autor scenariuszy do spektakli i filmów, a także scenografii dla Teatru Telewizji i innych programów TVP), natomiast pomija szczególny związek artysty z Płockiem. I to związek podwójny: Jacek Maria Hohensee od kilku dekad regularnie robi s...
Czytaj więcej

Gdzie jest ta ulica, gdzie jest ten dom?

Obraz
Dawno, dawno temu, kiedy nie było jeszcze ulicy Kościuszki, pracownicy zatrudnieni w głównym budynku Książnicy Płockiej pracowaliby… na peryferiach? Umówmy się, że obecny układ urbanistyczny ścisłego centrum Płocka jest efektem regulacji pruskiej z pocz. XIX w. Większość ulic (Tumska, Stary Rynek, Sienkiewicza, Kolegialna, Bielska) pojawia się dopiero na planie miasta z 1803 r., wykonanym przez budowniczego pruskiego Schmida. I nikt tego nie zmieni. Natomiast książka Gryszpanowicza znakomicie pokazuje, co – na przestrzeni dziejów - mogą zrobić ludzie mając do dyspozycji  władzę,  śrubokręt i nieme tabliczki gotowe na każdą nazwę. Nie, nawet nie muszą mieć wiedzy toponomastycznej, o rozsądku nie wspominając.  Najłatwiej zmieniać ulice i pomniki. Nowe osiedla nie dorobiły się swojej historii, choć już są spory, na przykład o rondo na Podolszycach Południe. Rada Osiedla chciała nazwać je Rondem Uśmiechu, zostało jednak Rondem Żołnierzy Wyklętych. Natomiast warto prz...
Czytaj więcej

Śmierć na bogato

Obraz
  Na spotkaniu autorskim Jacka Ostrowskiego w Książnicy Płockiej jedna z czytelniczek z pierwszych rzędów wyznała, że przeczytała najnowszą książkę autora w… cztery godziny. Czy to możliwe? Faktycznie mnóstwo w niej akcji, niewiele opisów, dużo złotych myśli, goryczy i mądrości. Jacek Ostrowski, który  w 10 książkach pisał o prawniczce Zuzie Lewandowskiej,  tym razem sięgnął po inną postać, ale znowu kobiecą. Agata o wielu twarzach i nazwiskach (jednym z nich jest Johnson) jest niezrównanym operatorem drona w amerykańskiej armii. Urodziła się w Płocku, ale wychowała w Stanach Zjednoczonych. Tym samym tradycyjnie, choć epizodycznie, pojawia się nasze miasto, a nawet sama podstarzała, choć nadal szybka i czujna Zuza Lewandowska. Agata, czarnowłosa przystojna kobieta, na wojnie w Syrii była torturowana i pozostały jej po tym paskudne blizny, nie tylko na twarzy. Jeśli używa maści, (jak znajdzie czas i ochotę), blizny rozjaśniają się i mniej bolą. ...
Czytaj więcej